"Małe życie" Hanya Yanagihara - co mnie przekonało?

herbatka do książki to rzecz u mnie obowiązkowa ;)

Przeczytana już jakiś czas temu, a emocje pamiętam bardzo dobrze. Powieść wywołała gorącą dyskusję wśród czytelników i krytyków, dlaczego?

Informacje

Autor: Hanya Yanagihara

Tytuł: małe życie

Rok wydania: 2015

Wydawnictwo: W.A.B.

Liczba stron: 813

Ocena: 8,5/10★

Pamiętam, gdy książkę wydano także w Polsce. Z jednej strony było słychać zachwyt i podziw, z drugiej - falę krytyki. 

Książka wzbudziła naprawdę wiele kontrowersji. Nie było osoby, dla której byłaby ona obojętna.

Biografia
Hanya Yanagihara urodziła się w 1975 r. w Los Angeles, natomiast jej rodzina pochodzi z Hawajów. Swoją karierę rozpoczęła jako redaktorka w różnych wydawnictwach. Obecnie jest wicenaczelną magazynu „T: The New York Times Style Magazine”. Autorka zadebiutowała książką "Ludzie na drzewach" w 2013 r. zbierając świetne recenzje w USA. 
Wychowywała się w Californii i Teksasie, ale od dłuższego czasu mieszka w Nowym Jorku. To własnie w tym mieście toczy się akcja książki, która pomogła autorce zdobyć rozgłos na całym świecie oraz umieściła ją na pierwszych miejscach w rankingach na najlepszą powieść roku w znakomitej większości uznanych międzynarodowych konkursów, między innymi Man Booker Prize, National Book Award for Fiction oraz Kirkus Reviews of Books. 

Opis

Wstrząsający obraz dojrzewania, sukcesu, traumy i przyjaźni. Pisarka opisuje życie czwórki przyjaciół na przełomie trzech dekad. Bohaterów powieści poznajemy w chwili, gdy kończą studia i przenoszą się do Nowego Jorku. Przetrwanie, nie mówiąc już o sukcesie, w jednym z najwspanialszych miast świata nie jest łatwe, lecz szczęście wydaje się im sprzyjać. JB - utalentowany malarz. Malcolm - uznany architekt, a Willem aspirujący aktor. Najbardziej tajemniczy z nich, Jude, ukazuje wielki talent matematyczny, a jako prawnik również odnosi sukces za sukcesem. W przeciwieństwie do przyjaciół nigdy jednak nie wspomina o swojej przeszłości ani o rodzinie, choć poważne problemy zdrowotne i emocjonalne wskazują na to, że w jego życiu wydarzyło się coś, o czym nie potrafi zapomnieć. Właśnie to czyni go tajemniczym. Pozostali stopniowo zaczną odkrywać tragiczną prawdę, która okrywa ich przyjaciela. Powoli nadchodzi czas trudnej próby empatii oraz dojrzałości. Ile będą gotowi poświęcić, by ratować przyjaciela, pogrążającego się w mroku? Oto poruszająca do głębi opowieść o życiu w wielkim mieście, które daje szansę na zapomnienie o przeszłości, oraz o życiu w bólu, który nie pozwala zapomnieć. To proza, która w całym swoim pięknie opisuje doświadczenie zła, granice ludzkiej wytrzymałości i męczarnie, które gotuje nam pamięć.

Co mnie przekonało, jak się czytało?

Sięgnęłam po nią po uciszeniu się krytyków. Chciałam ją przeczytać w spokoju, nie zdając się na opinię i zdanie innych. Ilość stron mnie nie przerażała, dużo osób boi się zaczynać takie książki, nie wiem dlaczego. Rzeczywiście, kieszonkowe, niezbyt długie łatwiej ze sobą zabrać w drodze do szkoły/pracy oraz lepiej trzyma się je w ręce. Jak zwykły egzemplarz a nie wielką księgę z tajemnicami całego świata. Warto jednak zrobić czasem wyjątek. ;)
Pierwsze 100 stron dosyć mnie męczyły, to przyznam. Nie działo się nic wyjątkowego, było dużo długich i szczegółowych opisów, ale to tutaj poznajemy fakty z życia bohaterów. Zaraz potem akcja rozkręca się i widzimy piękną oraz do bólu wzruszającą opowieść o wielkim mieście, które daje szanse na zapomnienie o trudnej i skomplikowanej przeszłości.

Tak jak ostatnio, podam kilka cytatów. które dobrze zapamiętałam i podczas czytania musiałam się przy nich zatrzymać. ;)

Przedmioty psują się i czasami są naprawiane, ale w większości przypadków uświadamiamy sobie, że bez względu na to, co się zniszczyło, życie układa się na nowo, by zrekompensować nam stratę, niekiedy w sposób cudowny.

Ale czy nie jest tak, że każdy opowiada własne życie - naprawdę opowiada własne życie - tylko jednej osobie? Jak często można odeń oczekiwać, że będzie się powtarzał, kiedy on z każdym opowiadaniem zdziera ubranie z własnej skóry i ciało z własnych kości, aż staje się bezbronny jak mała różowa myszka?


... jeśli będziesz się zachowywał tak, jakby to nie było twoje miejsce, jeśli przybierzesz postawę przepraszającą, wówczas ludzie zaczną cię tak właśnie traktować.

No i jest osoba, do której wracasz - jej twarz, ciało, głos, zapach i dotyk, jej cierpliwe czekanie, aż skończysz mówić, choćby nie wiem, jak długie, żeby coś powiedzieć, jej uśmiech przesuwający się po twarzy tak wolno, że przypomina ci wschód słońca, jej niekłamane stęsknienie i radość, że wróciłeś

I chyba mój ulubiony:
Zapewne tego, co chcę teraz powiedzieć nie zrozumiesz, jednak pewnego dnia zdasz sobie z tego sprawę, że sposobem na przyjaźń, jak uważam, jest znalezienie ludzi, którzy są lepsi niż ty sam. Nie mądrzejszych, nie fajniejszych, lecz bardziej szczodrych, hojniejszych oraz takich, którzy potrafią wybaczać. Gdy już ich znajdziesz, doceniaj ich za to czego mogą cię nauczyć i staraj się ich słuchać, kiedy będą mowić coś o tobie, nie ważne jak złe lub dobre by to było. Przede wszystkim jednak ufaj im, co okaże się być najtrudniejszą rzeczą, jednak najlepszą z możliwych.

Czytaliście? Jakie są Wasze odczucia? ;)

Buziaki ;*